"IK VOELDE MIJ EEN GEVANGENISBEWAARDER TOEN IK ALS LEERLING B-VERPLEEGKUNDIGE IN DE PSYCHIATRIE WERKTE"

Hoe en waarom ik als leerling B-Verpleegkundige in 1984 in de psychiatrie ging leren en werken

Mijn schoolprestaties waren om te huilen nadat ik verkering had gekregen toen ik 16 jaar was. Terwijl ik in de brugklas van het HAVO/ATHENEUM bij de overgang naar klas twee het advies kreeg om Atheneum te gaan doen. Heb dat niet gedaan, want ik vond de overgang al groot genoeg, van een klein dorpje naar de grote stad. Moest iedere dag bijna dertig kilometer fietsen naar school, dat was voor mij al meer dan genoeg.

Toen ik 16 jaar was, was ik totaal niet meer gemotiveerd om mijn huiswerk te maken, terwijl ik daarvoor weleens een tien op mijn rappport had voor het vak frans en natuurkunde en ook negens behaalde. De hersens had ik wel, maar dus niet de motivatie om te leren. Ik verloor de draad bij het vak natuurkunde, doordat ik mijn huiswerk niet maakte en haalde niet hoger dan een 5,4 bij mijn examen en her-examen. Wanneer ik een 5,7 had gehaald had ik mijn HAVO diploma in mijn zak gehad.

Van mijn ouders mocht ik daarom niet verder leren, want ik leerde toch niet. Toen dacht ik, tja wat nu dan? Ik dacht toen, weet je wat, dan ga ik op zoek naar een baan waarbij ik leer en werk tegelijk. Dan word ik toch nog iets wijzer en verdien ondertussen een zakcentje. Zo gezegd zo gedaan.

Zodoende solliciteerde ik bij de landmacht en in een psychiatrisch ziekenhuis, Schakenbosch in Leidschendam. Bij de landmacht moest ik alleen nog een psychologische test afleggen. In Schakenbosch was ik toen al aangenomen. Mijn toenmalige vriend vond het prettiger dat ik in de verpleging ging werken en niet bij al die mannen bij de landmacht. Die psycholgische test heb ik ik toen niet meer gedaan bij de landmacht. Dus zodoende belandde ik in de psychiatrie. Echter had ik geen idee waarin ik terecht zou komen en wat mij te wachten stond. Nu ben ik achteraf blij dat ik toendertijd toch die stap heb gemaakt om voor de psychiatrie te kiezen, want heb daardoor kunnen kijken in de keuken van de psychiatrie. Nu begrijp ik veel beter het gedrag van mensen die psychotisch zijn (ofwel in een andere dimensie of personage vertoeven).

Wat geleerd wordt is het volgende over een psychose:

"Tijdens een psychose ervaart u de wereld anders dan andere mensen: U hoort bijvoorbeeld stemmen of ziet mensen die er niet zijn (hallucinaties). Uw gedachten veranderen. U legt de dingen om u heen op een andere manier uit, en geeft ze een speciale betekenis (wanen)."

Uiteindelijk besloot ik definitief te stoppen met mijn opleiding tot B-verpleegkundige, doordat ik mij net een gevangenisbewaardster voelde op de resocialisatie-afdeling waar ik toen werkzaam was. Ik haalde daar ook een onvoldoende op de afdeling, omdat ik totaal niet opgewassen was tegen de agressie die er was en slechte energie die voelbaar was. Het was een erg gemêleerd gezelschap van jongeren en ouderen en van hun genoten opleidingen. We hadden daar ook patienten die op het Conservatorium hadden gezeten of een bedrijf hadden. Ook patienten uit elite families.

Wat je dagelijks deed op de afdeling was 's morgens op alle slaapkamerdeuren kloppen van de patienten en naar binnen gaan om ze een 'Goedemorgen' te wensen en een seintje te geven dat verwacht werd dat ze op zouden staan. Om voorts te ontbijten, pillen te slikken, om daarna naar therapie te kunnen gaan. De meeste patienten deden dat braaf, omdat ze niets anders gewend waren. Sommige patienten waren erg agressief wanneer je ze wekte. Ben weleens gevlucht uit een slaapkamer, omdat ik zeer boze woorden toegeworpen kreeg. Ook zat er een keer iemand met een mes mij achterna en vloog er weleens een stoel door de gezamenlijke huiskamer.

Wat mij in die tijd opgevallen is, is dat er alleen symptomatisch gewerkt werd aan de psychische klachten die de patienten hadden. Heb toendertijd nooit gehoord over traumaverwerking. Heb ook nooit de werkelijke reden geweten waarom deze patienten gecrashed waren in hun leven. Wel was duidelijk dat ze niet handelbaar waren door hun gedrag of voor zichzelf konden zorgen. Maar de reden waarom kon je dus niet terugvinden in hun patientendossier.

Ben er nu van overtuigd, door mijn onderzoek van de afgelopen jaren, dat veel van deze patienten slachtoffer zijn geworden van seksueel misbruik in hun jeugdjaren door eigen familie of derden. Hier werd nooit over gesproken door de behandelende psychologen en psychiaters. Waar wel over gesproken werd was het gedrag van de patienten. Dan kregen ze weer een pilletje meer of minder, of een ander pilletje erbij. Dat was de manier van het behandelen van patienten. Dat ze vooral rustig en gedwee bleven. Heb nooit vernomen dat aan de trauma's werd gewerkt. Alleen aan de symptomen, om die leefbaar te houden voor zichzelf en hun omgeving.

Ja, ik voelde mij toen als een gevangenisbewaarder en heb toen gekozen voor een andere baan die op mijn pad kwam. Alsof het zo moest zijn. Ik werd toen portier/telefoniste/receptioniste van de opname-afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis waarmee het andere samenwerkte waar ik toen werkzaam was. Heb daar veel geleerd, heb dat zes jaar gedaan en besloot daarna te gaan werken in het bedrijfsleven, nadat ik me in de afgelopen jaren daarvoor had omgeschoold.

Door mijn ervaring in de psychiatrie en mijn onderzoek ben ik van plan dit aan te gaan kaarten bij verschillende disciplines in de psychiatrie en bij diegenen die hier een verandering in kunnen aanbrengen.

Door het schrijven van deze blog heb ik daar  nu een begin mee gemaakt.

- Wordt vervolgd -

Bye for Now ❤️

Dienie Kars

(Waarheidsvinder en Blogger)